Co oznacza pojęcie „zaburzenia miofunkcjonalne”?

W zaburzeniach miofunkcjonalnych mamy do czynienia z następującymi problemami: występuje nieprawidłowy wzorzec ruchowy języka i warg podczas połykania. To oznacza, że język podczas każdego aktu połykania (ok 1000 – 2000 razy dziennie) przesuwa się do przodu i naciska na zęby. W ten sposób język, jako jeden z najsilniejszych kompleksów mięśni naszego ciała, może wykrzywiać zęby i /lub deformować żuchwę i szczękę; występuje niekorzystne napięcie mięśni w obszarze ust, które powoduje, że język nie znajduje swojej prawidłowej pozycji spoczynkowej, względnie nie potrafi jej utrzymać. Usta często są otwarte.

W zaburzeniu tym możliwe są następujące objawy:

• otwarte usta;
• oddychanie przez usta;
• pogrubiona i zaczerwieniona warga dolna;
• wilgotna warga dolna;
• ślina w kącikach ust;
• język w pozycji spoczynkowej napiera na zęby, albo leży między zębami;
• zaburzenia artykulacji, często przy realizacji głosek /s/, /sz/, oraz /t, d, n, l/;
• słabo wyrażona mimika twarzy;
• problemy z postawą.

Możliwe następstwa nieleczonego zaburzenia miofunkcjonalnego, to:

• stałe problemy z artykulacją lub/oraz niewyraźna wymowa;
• złe ustawienie szczęki, żuchwy i zębów (np. mocno wystające zęby przednie, zgryz krzyżowy, zgryz otwarty, etc.);
• problemy ze stawami skroniowo – żuchwowymi;
• z powodu ucisku i tarcia języka na dziąsła może powstać paradontoza.

Celem prowadzonej przy zaburzeniach miofunkcjonalnych terapii logopedycznej jest uzyskanie prawidłowej pozycji spoczynkowej języka, zamknięcie ust i nauka prawidłowego połykania. Podczas terapii prowadzone są ćwiczenia postrzegania w obszarze jamy ustnej, ćwiczenia w celu poprawy pozycji spoczynkowej języka i warg, ćwiczenia języka i warg, ćwiczenia zasysania i połykania oraz ćwiczenia całego ciała.